Reinier (40) overwon kanker met chemotherapie en qigong
Toen het maximum aan chemokuren de tumor niet voldoende terugdrong, stortte Reinier zich volledig op qigong. Zonder had hij dit verhaal niet kunnen vertellen. “Ik heb de energiestroom in mezelf hersteld.”
“Februari 2007. Ik was 27 jaar en studeerde af aan de Design Academy in Eindhoven, een opleiding met hoge standaarden. Tijdens het afstudeerjaar werk je dag en nacht. Dus iedereen was moe en vermagerd.
Ook de pijn in mijn teelbal, die dat jaar steeds opdook, leek onschuldig. En toen ik een dik been kreeg dacht ik ‘dat gaat wel weer over’. Maar dat ging het niet. De huisarts vermoedde trombose en stuurde me door naar een specialist.
Na een paar echo’s en bloedonderzoek kwam een verpleegster met tranen in haar ogen het nieuws brengen: ‘Je hebt een tumor ter grootte van een voetbal in je buik, die drukt de ader in je been dicht’.
Ik bleek uitgezaaide teelbalkanker te hebben, een heel agressieve vorm van kanker. Daar zat ik dan, in het ziekenhuis, een week voordat ik mijn afstudeeropdracht moest inleveren. Over de gang liepen verklede artsen en verplegers: carnaval begon en ik ging misschien dood.
Het was een heftig besef en tegelijkertijd zag de wereld er nooit eerder zo mooi uit. De kleuren waren feller en ik zag overal schoonheid in, alsof alle filters weg vielen. ‘Wat is mijn overlevingskans?’, vroeg ik aan de oncoloog. ‘Die is groter dan dat je doodgaat’, antwoordde hij. Aan die uitspraak heb ik me altijd vastgehouden.
De chemobehandelingen werden direct ingepland. Tien dagen op, tien dagen af. Maandenlang. Het maximale aan kuren wat je lichaam aankan. Voor mijn gevoel werd ik op leven en dood gehouden. Ik was uitgeput, constant verkouden en kreeg allerlei mondziektes. Door de aften kon ik amper eten. Maar het gezwel slonk.
Ondertussen studeerde ik met behulp van schoolvrienden af. Ze zetten mijn afstudeerwerk in elkaar. De presentatie gaf ik zelf. Ik won zelfs een prijs met mijn afstudeerproject, dat internationaal werd opgepikt. Later zou ik als ontwerper over de hele wereld mooie dingen maken, want ik leef nog. Maar toen had ik nog een lange weg van chemokuren, introspectie en meditatie te gaan.
Ik ging weer bij mijn ouders wonen, zodat ze voor me konden zorgen. Door de chemo had ik nauwelijks energie, maar op een goede dag wilde ik naar de bibliotheek. Ik was benieuwd naar het woord ‘chi’, dat energie betekent en opeens in mijn gedachten opdook.
Ik had wel eens een qigongles gevolgd. Energie circuleren in je lichaam, dat intrigeerde me. Ook was ik nieuwsgierig naar de Chinese cultuur, waar qigong ontstaan is. Met zevenduizend jaar is het de oudste beschaving ter wereld.
In de bieb vond ik een boek van Patricia Walstein, een Nederlandse vrouw die zhineng qigong in China leerde. Ze schreef over een ziekenhuis in China, waar patiënten deze helende vorm van qigong beoefenen om te genezen van allerlei ziektes.
Met qigong voed je jezelf met universele energie. Je ‘schept’ energie en laat deze door je lichaam stromen om in balans te komen. Zo laad je je ‘batterij’ op, hef je energieblokkades op en kun je jezelf genezen. Energieblokkades kunnen ontstaan door opgeslagen verdriet, pijn en trauma en liggen ten grondslag aan ziektes, is het idee.
Duizenden mensen vanuit heel China bezochten het ziekenhuis van medicus en qigong-expert dokter Pang. Velen van hen waren uitbehandeld binnen de reguliere zorg. Een deel van hen genas. Helaas werd het ziekenhuis gesloten door de Chinese overheid, uit angst voor de machtige positie van dokter Pang.
Maar de theorie en oefeningen werden door patiënten, die docenten werden, wereldwijd verspreid. Een van hen werd mijn leermeester: Ooi Kean Hin uit Maleisië. Hij gaf mij tips en oefeningen via de mail.
In het begin beoefende ik qigong een paar keer per week, uiteindelijk werd het een ‘fulltime baan’. Het bleek namelijk mijn laatste redmiddel te zijn. Na mijn laatste chemokuur waren mijn bloedwaardes flink gedaald, maar ik had nog steeds actieve kankercellen in mijn bloed.
‘We hebben alles gedaan binnen onze mogelijkheden’, zei de oncoloog. In andere woorden: je kunt snel dood gaan. Opereren was op dat moment geen optie. Snijden in dit type tumor is als blazen tegen een paardenbloem: je verspreidt de kankercellen alleen maar.
Ik wilde leven. Dus stortte ik me volledig op mijn herstel. Ik trok in bij de moeder van mijn toenmalige vriendin, in een huisje in het bos. Ik at veganistisch. Ondertussen hing ik op Ooi’s advies overal briefjes op waarop ik ‘glimlach’ had geschreven.
Ook visualiseerde ik dat ik al beter was. Telkens riep ik het beeld op dat ik volledig hersteld was en met mijn broers tenniste. Ik verzamelde mensen om mij heen die geloofden dat ik beter zou worden. En ik beoefende de hele dag qigong, zo lang als ik het volhield. Het was een enorm mentaal gevecht, vaak onbeschrijflijk saai. Gelukkig heb ik een enorm doorzettingsvermogen.
Ik voelde steeds subtieler hoe de energie door mijn lichaam stroomde en ook waar die geblokkeerd was. Een oefening is bijvoorbeeld om je ruggengraat als een slang te bewegen, wervel voor wervel. ’He, bij deze wervel stroomt het niet lekker’, voelde ik dan.
Als je de oefening vervolgens blijft herhalen, kan het op een gegeven moment oplossen. Je mediteert als het ware het opgeslagen trauma eruit. Maar er kwamen ook gevoelens naar boven die ik op een andere manier moest verwerken. Zo voelde dat.
Ik heb een heftige start gehad. Mijn moeder kreeg complicaties tijdens de bevalling en mijn vader moest kiezen tussen mijn leven en dat van mijn moeder. Hij koos voor haar leven.
Ik overleefde het wel, maar kwam in de couveuse terecht. De eerste weken van mijn leven heb ik alleen doorgebracht. Ik heb moeten vechten voor mijn leven. In de basis was ik beschadigd in mijn vertrouwen in het leven. Daarom heb ik misschien wel teelbalkanker gekregen, dat is immers je voortplantingsorgaan, je kern.
Tijdens mijn afstuderen smeet ik met energie, ik at en sliep slecht. Ik deed alles op doorzettingsvermogen, niet in ‘flow’. Mijn lichaam had geen energie om kankercellen op te ruimen, dat zag ik nu in. Ik geloof dat mijn ziekte een geschiedenis heeft en geen domme pech is, zoals westerse doktoren je vertellen. En als er iets ten grondslag ligt aan een ziekte, kan je er ook iets aan doen.
Ik dook mijn verleden in, met ‘De helende reis’ van Brandon Bays als leidraad. Zij genas zichzelf van een ernstige ziekte, zonder medicijnen of operaties. Door trauma’s uit het verleden te doorvoelen en los te laten. Ik had lange gesprekken met mijn vader, gaf ruimte aan hele oude emoties en bleef qigong beoefenen. Op een geven moment doorbrak ik de blokkades.
Bij qigong begin je met grove oefeningen, waarbij je veel beweegt. Na een tijdje worden je bewegingen subtieler, totdat je helemaal in stilte energie kunt absorberen. Op een bepaald moment stond ik een uur lang met mijn armen in de lucht en voelde de energie door mijn hele lichaam stromen.
In mijn handen voelde ik de meeste energie, alsof ik kolkende vuurballen vasthield. En toen vond Ooi het tijd voor zelfgenezing. Ik legde mijn handen, met al die energie, telkens op mijn buik, waar de tumor zat.
Op een gegeven moment stabiliseerden mijn bloedwaarden. Vervolgens daalden ze, steeds een klein beetje. Ik voelde me energiek en kon weer goed lopen. De artsen dachten aan spontane remissie of zeiden ‘die chemo werkt wel heel lang na’. Maar ik wist wel beter.
Na acht maanden kon ik geopereerd worden. De chirurg wilde het zekere voor het onzekere nemen en de tumor verwijderen. Ik twijfelde, want ik kende inmiddels elke cel in mijn lichaam en voelde dat ik genezen was. Zo’n operatie zou me weer uit balans kunnen halen.
De chirurg keek me aan alsof ik gek was. Maar na de operatie zei deze rationele man: ‘je had gelijk’: de tumor was mors en morsdood’. Een jaar na mijn diagnose was ik volledig genezen. En een week na de operatie tenniste ik tegen mijn broer, en goed ook. Precies zoals in mijn visualisaties.
Na mijn herstel floreerde ik als kunstenaar en leerde ik anderen qigong. Nu, 12 jaar later, ben ik nog steeds kankervrij. Dat weet ik, omdat ik het voel. Check-ups in het ziekenhuis doe ik niet meer, dat zorgt alleen maar voor stress. Ik ben getrouwd en heb twee kinderen. Als ondernemer ontwerp ik – heel toepasselijk – stijlvolle gevels die energie opwekken.
Ik beoefen nog steeds qigong, een of twee keer per week. In de toekomst wil ik graag een boek schrijven over mijn genezingsproces, trainingen geven, een app lanceren met praktische oefeningen en wellicht een ‘qi cafe’ openen, waar je kunt ‘opladen’.
Na mijn ziekte ben ik een ander mens geworden. Ik kan niet meer klagen, leef veel in ‘flow’ en zie altijd de stip aan de horizon. Ik sta in contact met mijn lijf en voel hoe de energie stroomt. Mijn ziekte zie ik daarom als een cadeau. In het Chinees is de uitleg voor het woord ‘ziekte’: ‘gevaar’ en ‘kans om te transformeren’. Voor mij geldt dat laatste.”
Door Marijke Van Der Linde – 9 augustus 2021
Wij gebruiken cookies op deze site om de gebruikerservaring te verbeteren.
Lees hier hoe wij omgaan met deze data.